เมื่อวันที่ 6 กันยาที่ผ่านมา ผมเเละกลุ่มปั้นฝันอาสา ได้ออกเดินทางจาก ม.แม่โจ้
เชียงใหม่ มุ่งสู่ บ้านผามูบ ต.แม่ยาว อ.เมือง จ.เชียงราย เวลาประมาณบ่ายสองโมง
ด้วยรถรับจ้างประจำทางที่ทางกลุ่มได้เช่าเหมาวันไว้
19.00 น. เราได้เดินทางถึงที่หมายที่ซุกซ่อนอยู่ในที่ที่ไม่ห่างไกลจากเมืองมากนัก เเต่ทว่าก็เล้นลับซ่อนกายอยู่ท่ามกลางขุนเขา ไม่มีใครค่อยรู้จักพวกเขาหรือบางทีไม่มีใครมองเห็นพวกเขา อากาศเย็นเยียบ ผู้คนจำนวนหลายสิบคนรวมตัวกันอยู่บริเวณลานดินในหมู่บ้าน เมื่อรถเราเข้าไปถึงเเละกำลังจะจอดสนิท เสียงพูดคุยดังระงมขึ้นกลบความเงียบสงัดกลางผืนไพร ซึ่งฟังไม่เข้าใจเพราะเขาใช้ภาษาของพวกเขา เด็กๆกรูเข้ามาใกล้ตัวรถ บ้างก็ทักทายพี่ๆกลุ่มปั้นฝันอาสา เพราะเขาเคยมาทำค่ายที่นี่ครั้งหนึ่งเเล้ว บ้างก็ซุบซิบอยู่กับเพื่อนพร้อมกับชี้นิ้วไปที่จักรยานทั้งสามคันที่นอนเรียงกันอยู่บนหลังคารถ เด็กๆดูตื่นเต้นกับการมาของเรา เเละเป็นการกลับมาอีกครั้งของกลุ่มปั้นฝันอาสา เรามาพร้อมกับความหวัง มาพร้อมกับสิ่งที่จะเติมเต็มให้เด็กหญิงสามคนในหมู่บ้านแห่งนี้..
พิธีมอบเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทางกลุ่มปั้นฝันอาสา ได้พูดคุยกับพ่อหลวงหรือผู้นำหมู่บ้านครู่หนึ่ง จากนั้นเราก็เก็บภาพการมอบที่ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรนัก เด็กๆทั้งสามคนดูตื่นเต้นกับจักรยานที่กำลังจะเป็นของพวกเขา ปะปนกับความเขินอายที่ต้องคุยกับพวกเรา ผมเเละกลุ่มปั้นฝันอาสาก็ได้ช่วยกันเเนะนำการใช้ระบบเกียร์ การปรับเบาะ การสูบลม เเละการใช้ไฟของรถจักรยาน สุดท้ายก่อนที่พวกเราจะกลับ ก็ได้ฝากฝังในเรื่องการเรียนอีกทั้งยังเน้นย้ำให้อ่านหนังสือที่ผมมอบไว้ให้ ฝากเรื่องการช่วยเหลือทางบ้านไว้ให้เด็กๆได้คิด เเล้วเราก็ต้องกลับออกมา พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย เพราะคำส่งท้ายของพวกเขาไม่ใช่คำว่าโชคดี เเต่หากเป็นคำว่า "ไม่อยู่กับพวกเราสักคืนเหรอ ครับ/คะ เเล้วจะกลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่"
ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น !!!
19.00 น. เราได้เดินทางถึงที่หมายที่ซุกซ่อนอยู่ในที่ที่ไม่ห่างไกลจากเมืองมากนัก เเต่ทว่าก็เล้นลับซ่อนกายอยู่ท่ามกลางขุนเขา ไม่มีใครค่อยรู้จักพวกเขาหรือบางทีไม่มีใครมองเห็นพวกเขา อากาศเย็นเยียบ ผู้คนจำนวนหลายสิบคนรวมตัวกันอยู่บริเวณลานดินในหมู่บ้าน เมื่อรถเราเข้าไปถึงเเละกำลังจะจอดสนิท เสียงพูดคุยดังระงมขึ้นกลบความเงียบสงัดกลางผืนไพร ซึ่งฟังไม่เข้าใจเพราะเขาใช้ภาษาของพวกเขา เด็กๆกรูเข้ามาใกล้ตัวรถ บ้างก็ทักทายพี่ๆกลุ่มปั้นฝันอาสา เพราะเขาเคยมาทำค่ายที่นี่ครั้งหนึ่งเเล้ว บ้างก็ซุบซิบอยู่กับเพื่อนพร้อมกับชี้นิ้วไปที่จักรยานทั้งสามคันที่นอนเรียงกันอยู่บนหลังคารถ เด็กๆดูตื่นเต้นกับการมาของเรา เเละเป็นการกลับมาอีกครั้งของกลุ่มปั้นฝันอาสา เรามาพร้อมกับความหวัง มาพร้อมกับสิ่งที่จะเติมเต็มให้เด็กหญิงสามคนในหมู่บ้านแห่งนี้..
พิธีมอบเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทางกลุ่มปั้นฝันอาสา ได้พูดคุยกับพ่อหลวงหรือผู้นำหมู่บ้านครู่หนึ่ง จากนั้นเราก็เก็บภาพการมอบที่ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรนัก เด็กๆทั้งสามคนดูตื่นเต้นกับจักรยานที่กำลังจะเป็นของพวกเขา ปะปนกับความเขินอายที่ต้องคุยกับพวกเรา ผมเเละกลุ่มปั้นฝันอาสาก็ได้ช่วยกันเเนะนำการใช้ระบบเกียร์ การปรับเบาะ การสูบลม เเละการใช้ไฟของรถจักรยาน สุดท้ายก่อนที่พวกเราจะกลับ ก็ได้ฝากฝังในเรื่องการเรียนอีกทั้งยังเน้นย้ำให้อ่านหนังสือที่ผมมอบไว้ให้ ฝากเรื่องการช่วยเหลือทางบ้านไว้ให้เด็กๆได้คิด เเล้วเราก็ต้องกลับออกมา พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย เพราะคำส่งท้ายของพวกเขาไม่ใช่คำว่าโชคดี เเต่หากเป็นคำว่า "ไม่อยู่กับพวกเราสักคืนเหรอ ครับ/คะ เเล้วจะกลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่"
ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น !!!
เป็นกำลังใจให้ กับกิจกรรมดีๆ ของพี่น้องกลุ่มนี้ ครับ
ตอบลบมีโอกาส คงได้พบเจอกันบ้าง....คิดถึง